The worst place om als blogger of digital nomad (hey of als internet’gekkie’) te zitten is toch wel een eiland. De Filipijnen, hoe groot en ontwikkelt dat dan ook mag zijn is toch het ergste van allemaal. Al dagen probeer ik een travel diary online te zetten, maar dat lukt gewoon niet. Een stukje schrijven is niet zozeer het probleem, maar die foto’s downloaden, bewerken en uploaden. Aargh. Kunnen jullie even zonder?
Ondertussen genieten we wel van de bounty eilanden en backpacken door de Filipijnen hoor :)
Voordeel voor de verslaafde internetters (raising my hands!) is dat we geforceerd kunnen genieten van de (internet)rust. Lekker bijkomen van onze darminfectie dus. Want dat was er eentje zeg. Daarover in een volgende diary meer.
Omdat ik niet heel veel foto’s van deze photo diary kan plaatsen zal ik het kort en tekstueel houden. Tip: Op Instagram zie je zo nu en dan nog wat van onze reis in stories terug als we dan wel fatsoenlijke wifi hebben.
Okay dus what happened in Manila?
Na Oud & Nieuw in Cambodja, zaten we een paar dagen in Siem Reap in een budgethotel met zwembad. Elke dag zag onze dag er hetzelfde uit (heerlijk!): ontbijten, zonnen, op bed liggen, avondeten in het centrum en een biertje doen (damn wat mis ik die tijd haha). En 7 januari vlogen we dan eindelijk (een week in Siem Reap is echt wel genoeg) naar de Filipijnen, last minute besloten. Het was niet echt goedkoop om naar de Filipijnen te vliegen, maar ach je maakt zo’n reis maar 1x in je leven en wanneer gaan we dan wel naar de Filipijnen? Goeie vraag.
Dus kwamen we 8 januari midden in de nacht aan in Manila. Laten we zeggen een uurtje of 5, behoorlijk brak vanwege slaapgebrek en geen idee wat we van Manila moesten verwachten. We vroegen ons natuurlijk af “Is de Filipijnen wel veilig? Is Manila wel veilig?”.
Het hostel in Manila zit in een redelijk smerig straatje (eigenlijk te zacht uitgedrukt). Toen we aankwamen en onze bedden in de dorm betaalden, bleek dat de kerel van de receptie dacht dat we betaalden tot 12 uur in de middag. Dus voor maar 6 uurtjes gezien het al ochtend is. Gelukkig vroegen we het nog een keer na, want we hadden voor de volgende dag gereserveerd. Maar dat betekende wel dat we tot 12 uur moesten wachten met slapen. Nadat ik wat voorstellen deed voor korting, kregen we gelukkig 2 bedden voor de prijs van 1 bed en konden we gaan slapen. We sliepen vervolgens tot 1 uur in de middag uit – en af en toe gingen de oogjes open door een soort Spaans geschreeuw.
Door het Red Light District op zoek naar ontbijt
Nou daar loop je dan in een nieuwe stad. Wij vinden het stiekem altijd wel spannend op een nieuw plekje. Over Manila lazen we vooral dat het er geen reet aan zou zijn. Oja en onveilig. En als je dan toch nodig naar Manila moet, slaap dan in de wijk Makati, een voormalig Red Light District. Mijn eerste beeld? Onaardige mensen, druk verkeer, gezinnen die op straat slapen (heel erg), vreemd eten, vreemde shows (midget boxing??), een taal die ik niet kan plaatsen (Is het Spaans?) en veeel, heel veel security. Pas dagen later had ik door dat ze ook met geweren op straat lopen, hashtag BIZAR.
Eten in de 7 Eleven
Uiteindelijk was het enige fatsoenlijke wat we vonden een 7 Eleven (die we o.a. van Thailand kennen). En daar aten we iets wat op een bapao leek en dat spelde je dan ook bijna als bapao (iets van bagaow ofzo, dus dat moest wel een bapao zijn!). En dat was het. Oja en een Nescafe ijskoffietje, dat moet ik ook altijd even hebben. De bapao is best te eten, maar sinds ik minder vlees eet trek ik vlees niet zo goed meer. Plus: is de 7 Eleven het beste wat we kunnen vinden? Dan gaat het erg triest worden hier in de Filipijnen. Gelukkig zal later blijken dat er veel meer te eten is in de Filipijnen (en dat we dus een darminfectie opliepen, ugh).
Zoektocht naar de Tangle Teezer (ja echt)
Ietwat teleurgesteld over Manila besloten we later op zoek te gaan naar een shopping mall (SM) omdat ik nog wat dingen wou kopen. De eerste SM moesten we al gelijk de tassen aan security laten zien. De SM was erg klein (I mean, wij zijn Kuala Lumpur gewend). De tweede SM was veel groter – 5 secties in 1 SM – en per sectie moest je door security. Hieraan merk je toch de dreiging van terrorisme waar ze je in de Filipijnen waarschuwen. We gingen naar de SM omdat ik mijn haar groen heb laten verven en mijn huidige borstel mijn haar breekt. Ik zoek daarom naar een alternatief en had gelezen jaren geleden gelezen over de Tangle Teezer. Ik was klaar om dat een kans te geven en had ‘m in Sydney zelfs al in mijn handen gehad. De Sephora heeft die borstels sowieso maar de winkel is echt te ver uit de stad. Natuurlijk kon ik de Tangle Teezer ook niet in de tweede SM vinden. En online kon ik slechts dit op blogs vinden: “De Tangle Teezer is nu in geselecteerde Shopping Malls en winkels te verkrijgen”.Aargh.
Tamelijk gefrustreerd kocht ik uiteindelijk nieuwe Mom Fit shorts bij de Zara omdat mijn eigen korte broek nu wel echt begon te lubberen, ja ik begin steeds meer af te vallen op reis. en verder kochten we een simkaart voor internet (m.n Google Maps vinden we handig om te hebben).
Er is hoop op goed eten
Na de mall besloot ik om te Googlen naar de beste restaurants in Makati en kwamen we uit bij een Taco tent in een hele gezellige straat (bijna pal achter ons hostel). Soms moet je de andere kant oplopen om de buurt te verkennen, blijkt maar. Bij de Taco toko dronken we bier onder gekleurde lampjes met Spaanse muziek op de achtergrond en aten we heerlijke burritos en Quesedillas. Ik zeg: dag geslaagd (ja zo snel kan dat bij mij)!
De dagbus die toch ‘s nachts ging
De volgende dag zouden we rond 12 uur in de middag naar onze volgende bestemming afreizen dus we hadden alle tijd dachten wij op onze eerste dag. Tot we via een Canadees die ook in onze dorm sliep, ontdekten dat de bussen naar Baler (waar we dus heen wouden) normaal gesproken s nachts gaan. En ja hoor hij had gelijk (hij begon al aan zichzelf te twijfelen, die gave hebben wij blijkbaar haha).
Wij hadden blijkbaar sterk de wens dat de bus om ergens rond 5PM zou gaan en misten letters AM van 5 AM. Dus hop, wat gefrustreerd snel naar bed, om 4 uur eruit en ‘s nacht met de tricycle (de tuk tuks van de Filipijnen) naar het busstation. Waar we natuurlijk door iemand werden opgelicht. Tip: laat nooit je spullen weg tillen, mensen willen er altijd geld voor. Gelukkig ben ik behoorlijk immuun voor dit soort spulletjes en zeg ik dan ook met een stalen gezicht “Hell no” en ga ik in ignore modus. Dan gaan ze vanzelf weg…
Nou als ik dit zo opschrijf leek het een behoorlijk avontuur. En zo voelde het ook wel. Hoe klinkt Manila voor jullie?
