Wandelen naar rifugio Alpes di Tires vanaf Alpe di Siusi

Toe aan pauze na een lange wandeltocht door de Dolomieten? Of wil je graag overnachten in een berghut langs een wandelroute? Wij overnachtten in berghut, ook wel rifugi genoemd, Alpes di Tires. Deze berghut is vanaf verschillende plekken bereikbaar en is gelegen op een prachtige plek tussen bergpieken. Ontdek de wandelroute naar Alpes di Tires op Lone Drifters.

Een rifugi is een kleine schuilplaats of hut, waar je als wandelaar kunt eten en slapen na een lange wandeltocht door de bergen in Italië. In principe zijn deze hutten alleen bereikbaar via een wandeltocht (bevoorrading per auto uitgezonderd). En de hutten zijn erg geschikt voor langere wandeltochten met overnachting; de berghuttentocht.

Alpe di Tires in de Dolomieten

Alpe di Tires ligt op een prachtige plek tussen bergtoppen. De ligging alleen al maakt deze plek de moeite waard om te overnachten. Net als de voorzieningen, die heel modern zijn. Maar ook de wandeling ernaar toe is voor wandelliefhebbers een must.

De berghut Alpe di Tires (Italiaans) of Tierser Alpl (Duits) ligt op het gelijknamige deel, een plaats waar alle paden elkaar lijken te kruisen. De hut kun je vanaf verschillende plekken kunt bereiken. Zoals vanaf de Alpe di Siusi, in het Duits Alpe di Siusi genoemd. In Zuid-Tirol worden de Duitse en Italiaanse namen voor plekken door elkaar gebruikt. Dit komt doordat hier zowel Duits als Italiaans wordt gesproken.

→Wil je meer weten over deze hut, lees dan onze review van Alpe di Tires.

Wandelen vanaf Seiser Alm/Alpe di Siusi

Alpe di Siusi is een reusachtige alpenweide met diverse karakteristieke dorpjes. De Seiser alm is zelfs de grootste alpenweide in Europa. De golvende heuvels maken dit gebied erg populair onder wandelaars en fotografen. Op Instagram had ik dit gebied al meerder keren voorbij zien komen: het golvende landschap in de mist tegen bergpieken. Daarom wilde ik graag dit gebied combineren met de wandeling naar Alpe di Tires.

Wandelen op de Seiser Alm is wandelen in de mooiste bergen van de wereld. Je wandelt namelijk in de Dolomieten, een bergketen die op de UNESCO werelderfgoed lijst staat. De Seiser Alm maakte op ons indruk. De bergtoppen, de mist, het golvende landschap. 

Met meer dan 900 kilometer aan wandelpaden kun je een hele vakantie in Zuid-Tirol besteden aan het verkennen van het gebied. Maar in dit artikel focussen we op de wandeling naar rifugi Alpes di Tires. Meer over deze alpen komt er zeker aan pinky promise.

Start van de wandeling: Florian Lift

We starten onze wandeling vanaf ons hotel Brunelle en lopen naar de Seggiovia Florian (of The Florian Lift). Maar laat je niet misleiden door de titel. We gaan zeker niet met de lift omhoog.

De Florianlift is een moderne vierpersoons stoeltjeslift die je snel van het dalstation in Saltria naar de Williamshütte op 2100 meter boven de zeespiegel brengt. In de winter begint hier een van de mooiste pistes van de Seiser Alm. In de zomer is het de perfecte start van verschillende wandelingen. Vanaf dalstation Saltria kun je verschillende wandelroutes nemen, waaronder naar de berghut Alpes di Tires.

Er is een rechtstreekse route naar de berghut voor auto’s. Maar let wel: dit is geen autoroute voor normale auto’s. De route wordt gebruikt door omwonenden of voor het brengen van eten naar hutten. Een 4×4 is daarbij zeer gewenst. Volgens de borden ben je dan in 2,5 uur ongeveer bij de hut. Maar als wandelaar kies je natuurlijk voor de scenic route.

Kaartlezen, kan ik dat nog?

En zo wij ook. Met de kaart in de handen (het is even geleden) proberen we de route te vinden die we – zoals hierboven op de foto te zien is – hebben onderstreept.

We willen starten met route 41 maar dat was even zoeken (zacht uitgedrukt). We dachten dat we onze hike wel konden beginnen bij ons hotel: Brunelle. Maar we kwamen er al snel achter dat we de autoweg nog omhoog moesten nemen om bij de start van route 41 uit te komen. Na een dik uur zoeken kwamen we ei-de-lijk aan op route 41. Maar nergens zagen we bordjes met 41. De kaartnummers kwamen dus niet echt overeen met de bordje op de route.

Ik besloot daarom om maar te zoeken zoals je dat vroeger ook in de auto deed, toen we nog niet zo afhankelijk waren van Google Maps. Als we dan van Assen naar Utrecht reden, reed je eerst richting Hoogeveen en Meppel, dan Zwolle en dan zag je vanzelf wel een bordje Utrecht verschijnen.

Always works.

Ik besloot daarom om maar te zoeken zoals je dat vroeger ook in de auto deed, toen we nog niet zo afhankelijk waren van Google Maps.

De berghutten staan meestal wel aangegeven op de fysieke kaart. En zo kunnen we van berghut naar berghut navigeren. As we eindelijk van de asfaltwegen zijn, verandert het landschap in kabbelende beekjes, koeien, bossen en vergezichten. Tot we bij de eerste berghut aankomen. Zo’n 2 uur later komen we aan bij berghut Almrosen (Rosa Alpina).

Het is er gelijk gezellig vol op het terras met mountainbikers en wandelaars. We besluiten een drankje te doen en naar het toilet te gaan om onze weg te vervolgen. Je ziet in de verte waar je naartoe gaat: de bergpieken, maar het is nog zo ver weg. Elke stap die je zet kom je dichterbij de bergpieken. Dat gevoel is onbeschrijfelijk.

Op route 32 omhoog komen we vrij snel aan bij de volgende en laatste berghut: Mahlknecht (Rifugio Molignon). Na deze berghut lopen we een heel stuk samen met mountainbikers omhoog. Ik ben zelf mountainbiker, maar poeh, deze route zou je maar omhoog moeten lopen, respect. We lopen over smalle paadjes, bruggetjes en grote stukken rots.

Via route 31 lopen we het laatste deel naar onze eindbestemming. Dit is ook de wandelroute dat op de heenweg het meest spectaculair is. Alpe di Siusi is immens. Stel je een gebied voor dat nog groter is dan Manhattan en duizenden meters boven de valleibodem van de Dolomieten uittorent. Van de vallei komen we uiteindelijk uit in een berglandschap met prachtige uitstekende rotsen.

Voor ons kronkelt een weggetje omhoog. We zijn een van de laatsten die de berg omhoog lopen. De meeste wandelaars lopen juist in de tegenovergesteld richting van ons. Onderweg haal ik een vrouw in die het zwaar heeft. En toegegeven, de laatste meters zijn pittig. Ik ben blij met mijn wandelstokken, die het mij een stuk makkelijker maken.

Na elke meter wil ik een foto maken. Voor ons, achter ons, het is hier ontzettend mooi. Als we dan eindelijk boven aankomen zien we de berghut. tussen de rotsen liggen. Het rode dak steekt mooi af tegen het beetje groen en de geelbruine rotsen. We hebben het gehaald! Achter ons kleuren de bergen al mooi oranje.

Als we binnen zijn komt de vrouw ook die ik eerder inhaalde ook binnen wandelen. Ze groet me met een we made it! En enthousiast groet ik haar terug. Wetende dat we allemaal hetzelfde hebben meegemaakt vandaag. De een zwaarder dan de ander. Maar allemaal genieten we van ons welverdiend diner en drankje.

→ Meer lezen? Bekijk ook onze stories van de huttentocht op Instagram.