Wereldreisblog #9: weer thuis!

Verbaasd zijn dat iedereen ineens Nederlands praat (niet meer stiekem roddelen over dat gekke kapsel van die man :-)). Een vogel voor een eekhoorn aanzien omdat je dat gewend bent in Canada. Het gevoel hebben dat je op de fiets moet oppassen voor beren. En vooral ervaren dat na vrijwel de enige vraag “Welk land vond je het leukst?”, je reisverhalen verder niet zo interessant zijn. Want iedereen ging gewoon door met zijn normale leven. En geef ook de schuld aan social media (daar stond alles toch op?).

Jaja je leest het goed, donderdag kwamen wij na een jaar reizen weer thuis. Lekker vanuit Londen naar Eelde airport, dichtbij huis dus. Het ontvangstcommittee stond ons al op te wachten: daar stond mijn moeder met ballonnen.

En dan zit je ineens thuis op de bank voor de tv.

Op een gegeven moment moet je na een lange reis naar huis. Omdat je geld op is, omdat je een huis wilt kopen of gewoon omdat reizen je stiekem toch wel moe maakt. 

Voor mij is het de tweede keer dat ik weer thuiskom na een lange reis. Het reisvirus is niet te genezen en het duurde wel wat jaren voor ik weer wegging (tweede studie, werk en sparen natuurlijk). Al voordat ik vertrok voor lange reis nummer 2, was ik al bang voor het gevoel dat ik zou krijgen als ik zou thuiskomen: het zwarte gat. Vorige week donderdag bleef het spannend. Hoe is het om familie te zien, hoe ziet mijn woonplaats Groningen er nu uit? Wat ga ik voelen als ik opsta en geen plan heb? Maar net als de eerste keer thuiskomen, is ook nu weer bijna alles hetzelfde. Bijna, want vriendinnen zijn zwanger, hebben een huis gekocht, een opleiding afgerond en mijn neefje kan ondertussen lopen en praten.

En hier thuis? De eerste paar dagen vond ik het geweldig om mijn ontvangen pakketjes te openen. Ik was net een klein kind. En mijn kledingkast? Voor zover ik die hier heb, was het vooral “had ik die broek niet weggegooid?” en is het lekker om parfum op te doen, want mijn parfummonstertje was al vrij snel op in Amerika.

Maar na een paar dagen heb je dat ook wel weer gehad. Want het gevoel dat je op reis bent voel je hier niet als je door de stad wandelt. Het gevoel dat je hebt nadat je een jaar bent weggeweest snapt iemand die een paar weken op vakantie is geweest, niet. In het half jaar dat jij elke dag naar je werk gaat van 9 tot 5, eet, tv-kijkt en slaapt is voor mij de tijd een stuk langzamer gegaan. In een zo’n dag had meestal (vooral de laatste maand in Canada) de tent opgeruimd, naar een nieuwe bestemming gereden, ondertussen een koffie gedronken, een hike gedaan, de tent weer opgezet, boodschappen gedaan, gekookt, en tijdens het kampvuur me afgevraagd hoe vanochtend zo lang geleden leek. Een vreemd gevoel.

Je hebt zoveel meegemaakt, gezien en gevoeld en door zoveel landen en ervaringen verander je ook nog eens, hoe cliché dat ook klinkt. Na een half uur merk je dat mensen afdwalen als jij vertelt hoe mooi die treinreis door Java was, of hoe lekker het eten in Japan was en hoe lastig het communiceren in China is.

Hopelijk kan ik het gevoel levende houden door veel te praten met mensen die een soortgelijke reis maakten. En voor nu probeer ik mijn draai weer te vinden. Maar niet teveel, de orde van de dag, daar ben ik nog niet klaar voor.