De TransJeju ervaring tijdens de UTMB 2023 bleek een unieke die perfect samenviel met onze rondreis door Zuid-Korea in oktober. Het toeval wilde dat dit evenement op Jeju Island plaatsvond, precies op het moment dat we daar waren. Dit gaf Luciano de kans om extra UTMB stepping stones te verzamelen voor zijn aanmelding voor de race in Chamonix. Ik zou elke enthousiaste hardloper aanraden om ooit eens aan een hardloopevenement in het buitenland mee te doen. Benieuwd naar mijn ervaring? Lees dan vooral verder.
Hoe we bij deze race uitkwamen
Voor Luciano is het inmiddels routine om te kijken of er ergens een hardloopwedstrijd is als we een reis hebben geboekt. Na ons ticket naar Zuid-Korea te hebben geboekt met Korean Airlines, vond hij al snel een race, de TransJeju, op Jeju Island, een van de mooiste eilanden van Zuid-Korea, via de UTMB-site. Dit was een perfecte samenloop van omstandigheden, want zo konden we onze nieuwe passie voor trailrunning combineren met het verkennen van dit prachtige eiland.
Luciano kijkt altijd of er een hardloopwedstrijd is als we ergens naartoe gaan. Toen we onze reis naar Zuid-Korea met Korean Airlines hadden geboekt, zocht hij meteen op internet. Hij vond snel een wedstrijd op Jeju Island, een heel mooi eiland in Zuid-Korea, op de website van UTMB. Dat kwam goed uit met onze plannen. Ik vond het ook een goed idee, want zo konden we hardlopen en het eiland verkennen tegelijk.
Trainen voor de 10 kilometer
En ik had nog een paar maanden. Ik had me drie maanden lang voorbereid op de 10 kilometer trailrun, een afstand die ik nooit had gedacht te kunnen trailrunnen. Met een gedetailleerd trainingsschema ging ik thuis aan de slag op trailrun terrein en maakte ik de nodige hoogtemeters. Ik voelde me niet klaar toen ik mijn laatste 5 kilometer liep, de langste run van de training, maar ik moest er maar aan geloven. Het voordeel van trailrunnen is ook dat je stukken kunt lopen, dus ik hoopte maar dat ik dat veel zou gaan doen.
Aankomst in Zuid-Korea
We vlogen naar Seoul en na een paar dagen daar werd ik steeds zieker. Eerst moest ik veel hoesten, daarna kon ik bijna niet meer praten en voelde ik me zwak. Toen we van Seoul naar Jeju Island vlogen, voelde ik me echt niet goed. In het hotel dichtbij het vliegveld moest ik een paar dagen in bed blijven. Na twee dagen zweten in bed ging het wat beter met me. Maar toen moesten we naar een ander hotel vlak bij de start van de TransJeju race. We namen de bus naar Seogwipo, liepen vanaf het stadion een half uur omhoog met onze rugzakken naar het nieuwe hotel. Ik was moe en dacht dat ik in deze staat de race niet kon doen.
Hoewel ik me nog steeds niet helemaal goed voelde, besloot ik toch mijn spullen voor de race te gaan halen. Luciano en ik haalden onze pakketten op, hij voor de lange 50 km en ik voor de kortere 10 km. We hadden allebei onze eigen uitdagingen.
Bij het ophalen kregen we een tasje en een t-shirt. Het was erg gezellig in het UTMB-dorp. Die gezelligheid gaf me meer zin om mee te doen. We lieten onze benen masseren bij een kraampje, ik kocht een riem voor tijdens het hardlopen en ik kon weer normaal eten.
Ik weet dat dit soort evenementen veel energie geeft. Ik heb Luciano bij verschillende races ondersteund, zoals de Kullamannen in Zweden, de Wildstrubel in Zwitserland en de Skyrace in Zermatt. Die ervaringen laten zien hoeveel energie en positiviteit er bij zulke evenementen is. Mensen komen samen om elkaar aan te moedigen en te steunen. Dat gevoel van samen zijn en elkaar helpen, maakt deze evenementen zo speciaal.
De dag van de race
De volgende dag koos ik ervoor toch mee te doen aan de race. Luciano was al vroeg op en ik zwaaide hem vanuit de hotelkamer op 10 hoog uit toen hij naar zijn race ging die om 6:10 begon.
Mijn 10 km race startte later, om 10:00 uur, maar ik moest vroeger weg om de bus te pakken naar de start bij Jeju Horse Park. Het was daar niet zo spannend, maar dat maakte niet uit, ik was hier om te rennen. Niemand sprak Engels bij de bus, maar met een beetje wijzen en “Jeju Horse Park” en “10 kilometer” zeggen, kwam ik uiteindelijk in de juiste bus terecht. Ik zat naast een jonge vrouw uit Zuid-Korea die naar Australië was verhuisd. Ze was terug voor familiebezoek en haar bruiloft en ging de 20 km lopen, die tegelijk met de mijne startte. Haar vriend deed ook mee aan de 50 km, net als Luciano. We hadden een leuk gesprek over Zuid-Korea en trailrunnen en zo vloog de tijd voorbij. In Jeju dronken we nog snel een thee voordat we elkaar uit het oog verloren toen ik een half uur in de rij moest staan voor de wc.
Bij de start zat de sfeer er goed in, met een band die Zuid-Koreaanse muziek speelde. Toen de race begon, was ik, ondanks mijn zenuwen, helemaal klaar ervoor. Alles verliep goed, totdat ik merkte dat ik steeds meer hardlopers zag terugkeren. Het drong tot me door dat ik een verkeerde afslag had genomen en op het parcours van de 20 kilometer terecht was gekomen. Dit betekende dat ik 1, misschien wel 2 kilometer terug moest lopen. Ik baalde enorm; 10 kilometer was al een uitdaging, en nu moest ik extra lopen zonder dat iemand er was om me aan te moedigen. Toch zette ik door, want opgeven was geen optie.
Eenmaal weer op het 10 kilometer parcours kwamen na een tijdje de snelste trailrunners van de 20 kilometer weer langs. Hun snelheid en fitheid inspireerden me om mijn eigen tempo op te voeren. Opvallend genoeg zag ik ook veel wandelaars op het parcours, en toen realiseerde ik me dat dit de 10 kilometer deelnemers waren die ervoor kozen om te wandelen. Dit gaf me de hoop dat ik niet als laatste zou eindigen. Hoewel het niet draait om wie de snelste is, is het toch prettig om te weten dat je niet de allerlaatste bent.
Tijdens de race veranderde het landschap continu, van platteland naar bos, en vervolgens naar heuvels met prachtige uitzichten. Ondanks dat de waterstop op zich liet wachten en ik het moeilijk vond om door te zetten, bracht het uiteindelijk nieuwe energie. Opvallend genoeg haalde dezelfde Koreaanse dame me steeds in. Op een gegeven moment besloten we samen verder te rennen. Ze dacht aan opgeven, maar ik moedigde haar aan om vol te houden. ‘We zijn er bijna, nog even,’ riep ik in het Engels. Door elkaar te motiveren, haalden we samen de finish. De opluchting was enorm! We namen een selfie, ik ontving een trofee en genoot van een welverdiende Koreanse soep. Daarna haastte ik me op de eerste bus terug naar het stadion, hopend Luciano’s finish niet te missen. Mijn timing was perfect, en niet lang na mijn aankomst, zag ik hem over de finishlijn komen. We waren beiden blij en trots dat we het gehaald hadden, ondanks de griep.
Uitdaging van het jaar, misschien wel de eeuw🤪
De TransJeju by UTMB bleek niet alleen een fysieke uitdaging, maar ook een mentale. Het overwinnen van de angst om niet te finishen, het gevecht tegen de griep en de zenuwen, het maakte allemaal deel uit van deze onvergetelijke ervaring. Het gevoel na de finish was een herinnering aan waarom ik me had ingeschreven voor deze race: om mijn grenzen te verleggen maar ook onderweg te genieten van de ervaring, zelfs wanneer het moeilijk wordt.
Deze race was meer dan alleen een hardloopevenement; het was naast de Dutch Mountain Trail die ik dit jaar liep, mijn uitdaging van het jaar. Het was een bewijs dat met de juiste voorbereiding en vastberadenheid zelfs de meest onwaarschijnlijke doelen binnen bereik zijn.En ik ben blij te ontdekken dat ik wel de wilskracht en het doorzettingsvermogen heb. En het was een evenement dat ik nooit zal vergeten.
Wist je dat we een heel archief vol hardlooptips hebben? Neem gerust een kijkje door op onderstaande knop te klikken.
